ای شب از رؤیای تو رنگین شده سینه از عطر توام سنگین شده

ای به روی چشم من گسترده خویش

شادیم بخشیده از اندوه بیش

همچو بارانی که شوید جسم خاک

هستیم زآلودگی ها کرده پاک

 ای تپش های تن سوزان من

آتشی در مزرع مژگان من

ای ز گندمزارها سرشارتر

ای ز زرّین شاخه ها پر بارتر

ای درِ بگشوده بر خورشید ها

در هجوم ظلمت تردید ها

با توام دیگر ز دردی بیم نیست

هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست

** این دل تنگ من و این بار نور؟

های هوی زندگی در قعر گور

 ای دو چشمانت چمنزاران من

داغ چشمت خورده بر چشمان من

پیش ازینت گر که در خود داشتم

هر کسی را تو نمی انگاشت

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را

نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم

به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را

به یاد یار دیرین کاروان گم کرده رامانم

که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را

بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی

چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانی را

چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی

که در کامم به زهرآلود شهد شادمانی را

سخن با من نمی گوئی الا ای همزبان دل

خدایا با که گویم شکوه بی همزبانی را

نسیم زلف جانان کو که چون برگ خزان دیده

به پای سرو خود دارم هوای جانفشان

کاش می‌شد دل تنهای ترا نگه گرم کسی شاد کند و تو با آتش یک عشق هماغوش شوی و لبی باده‌ی جام لبت نوش کند و تن صاف ترا دست احساس کسی با سرانگشت نوازش ببرد تا سر قلّه اوج پس سراپای ترا غرق باران هوسناکی یک بوسه کند و تو در رخوت شیرینی وصل مثل نیلوفر دلداده بپیچی به تنش من چه احساس لطیفی دارم که زنم نقش بهین حال فریبای ترا

عاشق با بود نابود آرمیده بود و در خلوتخانه شهود آسوده . هنوز روی معشوق ندیده که نغمۀ "کُن" ، او را از خواب ِ عدم برانگیخت ، از سماع آن نغمه ، او را وجدی ظاهر گشت ، از آن وجد وجودی یافت ، ذوق آن نغمه در سرش افتاد : عشق شوری در نهاد ما نه