با سلام عرض ادب احترام وقت اذر  خانم بخیر 

خبر آمد خبری خوش در راه است، سر خوش آن دل که از آن آگاه است

بیایید در زندگی همانند عقابی باشیم

عمر عقاب از همه پرندگان نوع خود درازتر است

عقاب می تواند تا 70 سال زندگی کند. 

ولی برای اینکه به این سن برسد باید تصمیم دشواری بگیرد. 

زمانی که عقاب به 40 سالگی می رسد: 

چنگال های بلند و انعطاف پذیرش دیگر نمی توانند طعمه را گرفته را نگاه دارند. 

نوک بلندو تیزش خمیده و کند می شود 

شهبال های کهن سالش بر اثر کلفت شدن پرها به 

سینه اش می چسببند و پرواز برای عقابل دشوار می گردد. 

در این هنگام عقاب تنها دو گزینه در پیش روی دارد. 

یاباید بمیرد و یا آن که فراینددردناکی را که 150 روز به درازا می کشد پذیرا گردد. 

برای گذرانیدن این فرایند عقاب باید به نوک کوهی که در آنجا آشیانه دارد پرواز کند. 

در آنجا عقاب نوکش را آن قدر به سنگ می کوبد تا نوکش از جای کنده شود. 

پس از کنده شدن نوکش ٬ عقاب باید صبر کند تا نوک تازه ای در جای نوک کهنه رشد کند ٬ سپس باید چنگال 4 پیش را از جای برکند. 

زمانی که به جای چنگال های کنده شده ٬ چنگال های تازه ای در آیند ٬ آن وقت عقابل شروع به کندن همه پرهای قدیمی اش می کند. 

سرانجام ٬ پس از 5 ماه عقاب پروازی را که تولد دوباره نام دارد آغاز کرده ... 

و 30 سال دیگر زندگی می کند. 

چرا این دگرگونی ضروری است؟؟؟ 

بیشتر وقت ها برای بقا ٬ ما باید فرایند دگرگونی را آغاز کنیم. 

گاهی وقت ها باید از خاطرات قدیمی ٬ عادتهای کهنه و سنتهای گذشته رها شویم. 

تنها زمانی که از سنگینی بارهای گذشته آزاد شویم می توانیم از فرصتهای زمان حال بهره مند گردیم.  

ناصر

بیایید در زندگی همانند عقابی باشیم 

 ...

 هرچه گویم عشق را شرح وبیان

چون به عشق آیم خجل باشم از آن

عشق جز دولت وعنایت نیست

جز گشاد دل وهدایت نیست

عشق را درس نگفت

را در او روایت نیست

از عشق های این روزا

داستانی به بلندای شنگول و منگول هم نمیتوان نوشت

چه برسد به شیرین و فرهاد

گـفــت: دُعــا کـنـی می آیـــد

گــفــتم: آنــکــه بــا دعـایــی بـیـایــد بــه نـفـریـنـی مـیــــرود 

خـواسـتــی بــیــایــی بــا دُعــا نـیــا بــا دل بـیــا

 روزی تو خواهی آمد از کوچه های باران

تا از دلم بشویی غمهای روزگاران

روزی تو خواهی آمد از کوی مهربانی

آسیمه سر رسیدی از، غربت بیابان، دل خسته دیدمت از، آوار خیس باران

وامانده در تبی گنگ، ناگه به من رسیدی

من خود شکسته از خود، در فصل ناامیدی

در برکه دو چشمت، نه گریه و نه خنده، گم کرده راه شب را، سرگشته چون پرنده

من ره به خلوت عشق، هرگز نبرده بودم، پیدا نمی شدی تو، شاید که مرده بودم

پیدا نمی شدی تو، شاید که مرده بودم .

.

 قشنگ

خواندمت گل تا بدانی ازهزاران گل سری.یک جهان گل دیده ام اما تو چیز دیگری.

صفری

سلام به دوست گرامی جناب آقای ایرج

شما همیشه منا شرمنده می کنید از لطف شما بسیار سپاسگزارم

همچنین درود من به آقا سعید که به من لطف دارند و منا شرمنده کردند

آنچه من گفتم بسیار نازلتر از محبت و درایت شماست از شما دوستان سپاسگزارم

می نویسم غزلی

روی گلبرگ گلی

عطر آن می پیچد

در حوالی کسی

سلام خیلی زیبا بود مرسی...

درود اذرخانم ، لذت بردم از موسیقی و شعر عاشقانه مطلب تون الهی پاینده و شاد باشی